What’s it gonna be?

Op het moment dat we deze blog-post plaatsen is de kleine boef al 29 weken. Volgens de zwangerhap-app is hij zo groot als een bloemkool en rond de 1,5 kilo. “Hallo, klein mini-mensje” :).

We zijn alweer een tijdje verder, daarom dat we jullie mee terug nemen naar eind januari, want er zijn inmiddels al veel zaken geregeld, getest en we weten het geslacht.

“tromgeroffel”…trrrrtrtrtrtrtrtrt…..

De pretecho

Op dinsdag 21 januari stond voor ons een periodieke controle-afspraak gepland bij de gynaecoloog in het ziekenhuis in Maastricht. Na een consult werden we doorverwezen naar enkele poli’s om verdere afspraken en controles in te plannen. Na een halve dag aan ziekenhuisafspraken, zijn we ’s avonds bij de ouders van Michel gaan eten. Nu we de 14 weken gepasseerd waren, werd de nieuwsgierigheid naar het geslacht telkens groter. We besloten om contact op te nemen met Echowonder in Oirsbeek. In principe wilden we rond de 18e week het geslacht weten, maar door een volle agenda van de echoscopist was alleen op dezelfde avond nog plek. “Zullen we dan maar?”…”Jazeker!”.

Om 20:20 troffen we elkaar voor het echocentrum. We liepen samen naar binnen en namen plaats in de wachtkamer. Na een paar minuten werden we naar binnen geroepen. Met vier man sterk namen we plaats en deden ons verhaal. Melanie ging liggen in de stoel en haar buik werd ingesmeerd met koude gel…here we go!

Vanaf het hoofdje gingen we langzaam naar beneden. We kregen een super fijne uitleg en ze liet ons alle lichaamsdelen van de kleine zien. Het schedeltje, de kleine armpjes, het buikje, billetjes en dan… een klein wit streepje…”dat is z’n piemeltje’. Een jongetje dus!

NIPT-test

Vervolgens was er nog een ander belangrijk controle-moment: de NIPT-test. Hierbij wordt, door bloedafname bij Melanie, gekeken naar een afwijking in de chromosomen. Er wordt gecontroleerd op Edwards, Patau en Down. Ook is er een mogelijkheid om nevenbevindingen te onderzoeken, maar omdat dit zo ‘onberekenbaar’ is, hebben we alleen gekozen voor een onderzoek naar bovengenoemde drie syndromen. Na ongeveer 10 dagen kregen we te horen dat er bij ons kindje geen afwijkingen gevonden zijn. Wat een opluchting!

De 20 weken echo

Iets meer dan een maand na de pretecho moesten we ons op 28 februari weer melden bij het UMC. Het was tijd voor de 20 weken echo, een belangrijke echo waarbij er naar allerlei vitale zaken bij ons kindje wordt gekeken. Enigszins zenuwachtig liepen we met z’n drieën het “Vrouw Moeder Kind-centrum” binnen en namen plaats in de wachtkamer. Na een tijdje werden we opgehaald en liepen één van de echoruimtes in. De echoscopist begon hem langzaam, deel voor deel, na te kijken. Waar wij alleen maar zwarte en witte vlekjes zagen, wist zij: de longen, niertjes en allerlei andere organen te ontdekken. Ze kon ons zelfs laten zien waar het bloed het hart instroomt en weer uit.

Mooi om te zien hoe zo’n gedetailleerde echo je een beter beeld geeft van het kleine lichaampje. Omdat de geslachtsbepaling die wij eerder al hadden gedaan, niet officieel is, werd er in het ziekenhuis ook nog naar het geslacht gekeken. Ook hier zien ze dat het een jongetje is, gelukkig. Anders konden we veel gekochte spulletjes gaan omruilen.

Helaas zijn kort na deze echo de Coronamaatregelen in gegaan en zijn we niet meer gezamenlijk naar het ziekenhuis kunnen gaan voor andere afspraken. We zijn blij dat we wel allemaal bij de 20 weken echo waren.